Przewidywany czas czytania to 3 minuty.
Przewidywany czas czytania to 3 minuty.Tallulah (Lu)- Młoda, zbuntowana i bezdomna kobieta w poszukiwaniu swojego chłopaka trafia do hotelu w którym jest pomylona z opiekunką. Pod wpływem impulsu decyduje się porwać córeczkę nieodpowiedzialnej matki. Teraz ma tylko swojego popsutego vana, kilka ukradzionych banknotów oraz… dziecko.
Tallulah – Ellen Page porywa dziewczynkę
Żeby poradzić sobie z tą sytuacją udaje się do matki swojego chłopaka, bogatej, wyrachowanej, ale w głębi duszy nieszczęśliwej kobiety, przedstawiając właśnie porwane dziecko jako swoją latorośl.
Silne postaci kobiece
Tallulah to film z gatunku kina kobiecego, dlatego też trzy główne bohaterki to kobiety, różniące się statusem, charakterem i temperamentem. Sposób, w jakie wszystkie trzy zostały przedstawione przypadł mi do gustu. Moim zdaniem ich charaktery są naprawdę dobrze i racjonalnie napisane.
Podczas seansu możemy śledzić subtelne zmiany w ich charakterze co bywa chwilami wzruszające. Gdy na Lu nagle spada ogromna, matczyna odpowiedzialność, nie może już sobie pozwolić na tryb życia włóczęgi. Młoda buntowniczka odkryje również, czym jest miłość do dziecka. Margo – matka chłopaka Talluli, niezależna kobieta biznesu, z pozoru szczęśliwa i ustabilizowana, w środku natomiast już nic nie trzyma jej przy życiu, mąż ją zdradził a syn uciekł.
Przygarnięcie bezdomnej pod swoje skrzydła jest dla niej rzeczą zupełnie nową, ale pomaga jej dostrzec pewne rzeczy, których nie była sobie w stanie uświadomić sama. Nie można pominąć ostatniej z bohaterek- Carolyn- nieodpowiedzialnej matki, która oddała swoje dziecko w ręce obcej dziewczyny. Z początku nie budzi sympatii, aczkolwiek porwanie dziecka doprowadza do jej wewnętrznej przemiany.
Aktorstwo
Muszę przyznać, że jestem po prostu zauroczona tytułową bohaterką graną przez Ellen Page, która swoją drogą była powodem, dla którego obejrzałam Tallulah.
Pozostałej obsadzie nie mam nic do zarzucenia, są wiarygodne, łatwo się z nimi utożsamić i wczuć się w akcję.
Wrażenia podczas oglądania
Tallulah to film na wybrany nastrój, bo jego odbiór zależy od nastawienia, z jakim siadamy przed ekran. Jak go oglądałam, byłam rozemocjonowana, przez co skończyło się jednym wielkim rykiem na koniec seansu.
Jako drugi punkt widzenia mogę przedstawić mojego brata, który rozłożył się obok mnie na kanapie i kiedy ja się rozklejałam tylko prychnął „meh babskie kino” i wyszedł. Podsumowując, film w zasadzie zwyczajny nie odznaczający się jakoś bardzo na tle innych, za to do celów „katharsis” – idealny.
[wp-review]
