Przewidywany czas czytania to 3 minuty.
Przewidywany czas czytania to 3 minuty.Życie Jasmine wydaje się wspaniałe. Duży dom w Nowym Jorku, zakupy w butikach najlepszych projektantów oraz wystawne przyjęcia to codzienność kobiety. Jasmine wydaje się mieć szczęście również w miłości. Ma kochającego męża, który chce dla swojej żony tego, co najlepsze. Jednak to wszystko to tylko iluzja. Wytwór wyobraźni głównej bohaterki, która nie chce dopuścić do siebie brutalnej prawdy o rzeczywistości.
Jasmine to postać wykreowana przez Woody’ego Allena na kobietę, której zależy tylko na pieniądzach. Już od pierwszych minut filmu da się zauważyć, iż jest ona zapatrzona w siebie. Nie zauważa otaczającego jej świata, nie zwraca uwagi na innych ludzi i ich potrzeby. Jest to postać egoistyczna, jednak, mimo to, polubiłam ją. Cate Blanchett skradła całą moją uwagę wspaniałą grą aktorską. Świetnie przedstawiła dominujący charakter Jasmine oraz jej stopniowe popadanie w szaleństwo.
W filmie teraźniejszość przeplata się z wydarzeniami z przeszłości. Dzięki temu stopniowo dochodzimy do zaskakującej prawdy (choć myśleliśmy, że wiemy już wszystko na ten temat). Retrospekcje nawiązują do aktualnych dialogów i akcji. Całość jest spójna, nie ma sytuacji, aby przeszłość nie współgrała z późniejszymi wydarzeniami.
Problematyka w Blue Jasmine
Jasmine mówi do swojej siostry, że wybiera ona nieudaczników, ponieważ wydaje jej się, że tylko na takich mężczyzn zasługuje. Jednak czy jest to prawda? Czy wybory głównej bohaterki były lepsze? Blue Jasmine pokazuje, że czasami ten „nieudacznik” może okazać się bardziej wartościowym człowiekiem od odnoszącego sukcesy bogacza. Mężczyzna wybrany przez Jasmine nie jest tak cudowny, jak się wydaje. W tym wypadku to chyba jednak wybór Ginger jest bardziej trafny.
Wszyscy kłamią. Jasmine, jej mąż, chłopak Ginger… Każdy z nich uznał, iż nie mówiąc prawdy, zyska więcej. Udało im się osiągnąć swój cel, jednak tylko na chwilę. Jak wiadomo, kłamstwo ma krótkie nogi. Po pewnym czasie ktoś dojdzie do prawdy, a wtedy wszystko się zawali, tak samo, jak domek z kart, przy lekkim podmuchu wiatru.
Blue Jasmine to, według mnie, jeden z lepszych filmów Woody’ego Allena. Reżyser w niebanalny sposób przekazał nam pewną lekcję. Życie w biedzie może być o wiele lepsze od tego w bogactwie. Jasmine przymykała oko na wszystkie niedogodności, a małżeństwo chciała ratować ze względu na majątek i opinię wśród znajomych. Jej siostra natomiast tworzyła związek oparty na uczuciu, prawdzie i słuchaniu drugiej osoby. Kłótnie miały doprowadzić do porozumienia. Każda ze stron wymieniła swoje argumenty i opinie. Nie obyło się bez krzyków i rzucania przedmiotami, jednak mimo wszystko ta rozmowa była. W przypadku Jasmine właśnie tego zabrakło.
Dbałość o szczegóły
Sceneria w filmie ukazuje kontrast pomiędzy dwoma światami. Raz raduje nasze oczy wspaniała rezydencja przy plaży, a po chwili widzimy biedniejszą dzielnicę San Francisco. Stylizacje postaci są dobrane na podobnej zasadzie. Od razu widać, że Jasmine, w przeciwieństwie do swojej siostry, przywykła do życia w luksusach. Główna bohaterka ma drogie ubrania, wykonane z gładkich, jednolitych materiałów. Ginger ubiera się kolorowo, w odzież wyglądającą na raczej tanią. Wszystko jest perfekcyjne dopracowane. Całość dopełnia muzyka, która zachwyca już od samego początku. Blue Jasmine rozpoczyna się jazzową melodią, wprowadzającą nas w unikatowy klimat filmu.
Film możecie obejrzeć na stronie Showmax.com
[wp-review]
