Przewidywany czas czytania to 2 minuty.
Jednym z większych hitów Reinera Knizii jest seria gier familijnych o pędzących zwierzątkach, gdzie żółwie, jeże i ślimaki ścigali się w grach karcianych, a ślimaki w grze kościanej pełnej blefu, tajemnic i szczęścia. Te gry nieco zrewolucjonizowały gry familijne, a Reiner Knizia tworzył kolejne gry „Pędzącopodobne”. Powiem szczerze, że pójście Reinera Knizii tą drogą jest dobre, lecz to deptanie tej samej ścieżki innymi butami, już powoli mnie nudzi. Czy karciana edycja Pędzących żółwi przekona mnie i odświeży moją miłość do ścigających się zwierzątek? Zagrajmy w Pędzące żółwie: gra karciana od Egmont
Pędzące żółwie: Gra Karciana – Skrót zasad
W szeregu ustawiamy 12 żółwi w losowej kolejności, uczestnicy dostają po 6 kart, a cel gry jest jeden: Wygrać wyścig żółwi. Zapomniałem o tradycji tej gry. Uczestnicy losują w sekrecie żółwia, którego zwycięstwo w wyścigu przyniesie wygraną uczestnika. Gracz w swojej kolejce wykłada kartę i porusza żółwia wskazanego koloru o wskazana ilość pól do przodu bądź do tyłu. Po wykonaniu akcji dobiera kartę i kończy własną turę. Trzeba pamiętać, że poruszając żółwiem, przenosimy go na innego żółwia, tworząc swoiste żółwiowe stosy. Są karty, które strząsają te wieżyczki, tworząc pewien szereg, są Jokery, które mogą poruszyć dowolnym żółwiem, a czarne żółwie robią za sztuczny tłok. W talii schowała się sałata, która informuje o nadchodzącym końcu wyścigu, bo trzecia karta sałaty kończy grę i wygrywa ten, który właściciel żółwia, który jest najbardziej wysunięty na przód.
Ocena
Kompaktowa gra w Pędzące żółwie wizualnie wygląda dość podobnie do tej planszowej wersji. Cieszy mnie właśnie to, że zrobiono tu wszystko by ten tytuł mógł nazwany być travelką. Takiego minimalizmu się nie spodziewałem po tym tytule. Mamy dobrej jakości komponenty, prostą instrukcję i wystarczy. Dzieciaki są uraczone wyglądem, choć… Tu, akurat zamiast kafelków dałbym drewniane pionki żółwi, by dać do klimatu i jest jeszcze jeden powód. Te kafelki pomimo tego, że to gra familijna, dla dzieci są zbyt cienkie i dzieciaki łatwo mogą te kafelki zepsuć
Ja jestem zachwycony mechaniką gry, która moim zdaniem jest lepsza od wersji planszowej, bo karcianka zrobiła z typowej familijnej imprezówki (mówię o planszowej wersji), grę typowo logiczną na planowanie i myślenie. Wiadomo, ta loteria z wyborem żółwia i szczęście do kart powodują tu zgrzyt w postaci losowości, ale ona tak nie dręczy, bo tu masz większą kontrolę nad grą. W tamtych grach, kiedy poznałeś gracza, miałeś nikłe szanse, by mu zaszkodzić i samemu wygrać, bo było na to za późno i nie miałeś takich możliwości, jakie masz w grze karcianej.
Tu jest inaczej, bo mamy tego żółwia czarnego, który może jest przeszkodą, ale jest też elementem, który może pomóc w strategii. Tu nie wiadomo kiedy skończy się gra, choć gra się bardzo szybko. To też mi pomagało w grze, bo zdarzało mi się zaryzykować i grać na głupca, by poznać żółwie moich rywali, by potem Jokerami ruszać własnego żółwia i strząść te, które są najbliżej liderowania.
Mogę pisać o udanym skalowaniu gry, krótkim czasie gry, jak i szybkości tury gracza. Mogę zachwalać prostotę i kompaktowość tego tytułu, bo jestem zaskoczony i szczerze zachwycony tym, jak Pędzące żółwie w wersji karcianej wypadły o niebo lepiej od planszowej wersji.
Na koniec
Tania, szybka i prosta gra karciana w „Pędzące żółwie”, to moim zdaniem najlepsza jak dotąd gra do plecaka i pozycja obowiązkowa w grach familijnych. Zagrałem w karciankę i już nie chce mi się grać w planszowe żółwie, czy jeże. Sorry, że tak zachwalam, ale po męczącej modzie na „Pędzące” gry Pana Knizii robionych może nie na jedno kopyto, ale dość podobnie, dostałem coś podobnego, ale coś, w co da się grać i nie męczyć się tym tytułem po kilku rewanżach.
