Przewidywany czas czytania to 5 minut.
Nic mnie tak nie cieszy, jak gra planszowa polskiego autorstwa. Żyjąc w kraju, gdzie politycy nam obiecują drugą Irlandię, drugi Budapeszt. W Państwie, gdzie nasze gwiazdy popkultury porównuje się do zagranicznych odpowiedników i kiedy sami uważamy, że zagraniczne to lepsze. Lepiej robić zakupy w LiDLu, niż w spożywczaku za rogiem. Dziś pokażę wam udany Polski projekt w świecie gier planszowych. Zagrajmy w Łowcy Kryształów wydawnictwa FoxGames
Łowcy kryształów – Skrót zasad
Przygotowanie gry to rozłożenie planszy, materiałów w postaci piramidy najemników i piramidy kryształów. Każdy z uczestników otrzymuje wylosowany kolor bazy, totem i 3 karty (2 z poziomu pierwszego i 1 kartę z poziomu drugiego). Zasady gry są proste. Tura uczestnika składa się z 2 akcji.
Gracz może wynająć najemnika za darmo z poziomu pierwszego, bądź wykorzystując własnych najemników z ręki można kupić bardziej wartościowych i bardziej użytecznych najemników. Drugą akcją może być fedrowanie za pomocą najemników. Pamiętać trzeba o tym, by kupować kryształy kartami o tym samym kolorze co upragniony kryształ,a totem pozwala obniżyć cenę kryształu o jedną jednostkę.
To nie koniec handlu najemnikami :). Za wskazaną ilość punktów można kupić artefakty, które są kołami ratunkowymi i pozwolą na dodatkową rozkręcić silnik uczestnika, czy też dać kolejne bonusy. Trzeba tylko zapłacić dowolnymi kartami (nie patrząc na kolor) i odpowiednio wybrać funkcję.
Po wykorzystaniu 2 akcji kończymy turę, porządkujemy pole gry dokładając do „piramidek” karty i kryształy, a wykorzystane karty zbudują bazę, gdzie lider w kolejnej kolejce wykona akcję za darmo.
Jest też możliwość poświęcenia swojej tury dla przejęcia bazy, czyli odsunięciu lidera do ręki właściciela bazy i odebraniu mu wszystkich pozostałych kart z bazy do własnej ręki. Uwaga! Fedrowanie kryształów wiąże się z ryzykiem zawalenia kopalni i każdy kryształ z wykrzyknikiem podnosi poziom zawalenia i przybliża do końca gry.
Po zawaleniu kopalni kończymy grę i punktujemy za zdobyte kryształy, za najemników i za symbole umieszczone na fedrowanych kryształach, a raczej za komplet symboli. Im większa kolekcja, tym więcej punktów. Mogę wam dodać, że przejęte totemy mogą dodać 3 punkty, ale po co wam spojlerować całą grę. Przypomnę tylko, że limit kart na ręce i w bazie nie może przekraczać 7. Nadmiar jest usuwany ze spodu bazy.
Ocena Łowcy Kryształów
Kto lubi Sci-Fi, temu spodoba się bardzo klimatyczna szata graficzna tego tytułu. Nie chcę i nie lubię wam mówić o grafice, bo sami widzicie jak wygląda ta gra. Mnie szata graficzna się bardzo podoba a instrukcja jest napisana prosto, składnie i poparta ilustrowanymi i opisowymi przykładami, które wszelkie wątpliwości usuwają.
We wstępie napisałem, że nic mnie tak nie cieszy jak Polska gra planszowa. Trochę kłamałem. Bardziej niż Polska planszówka cieszy mnie udana gra planszowa, a „Łowcy kryształów właśnie jest takim udanym tytułem. Dlaczego? W tej grze sporo się dzieje i o sporo tu chodzi.
Mało zrozumiale, więc tłumaczę. Sporo się dzieje, bo tu Zbieramy zasoby, kolekcjonujemy je, zarządzamy własnymi kartami i bawimy się we wszelkiego rodzaju handel. Mamy sporo mechanik, które bardzo dobrze się ze sobą połączyły. Ktoś by pomyślał, że skoro mamy wszystkie mechaniki w jednym, to mamy skomplikowaną grę. Sam na początku tak myślałem, widząc rozłożoną grę i czytając instrukcję. Rozegrało się pierwszą partyjkę i ten diabeł nie okazał sie straszny jak go sobie zmalowałem.
Okazał się grą, którą polubiłem za wszystko, nawet za wady. Zacznę od pochwał. Oprócz tego, że ta gra jest z tych prostych, to jest gra, która potrafi być wredna. Kocham tę negatywną interakcję, gdzie możesz podkradać, przejmować. Sam lubię przewidywać które karty i kryształy mogą się rywalom przydać i kupować (nawet jak dla mnie są niepotrzebne).
Rozgrywka pozwala podejmować decyzje i budować może nie silnik, ale z biegiem gry uczestnik ma ciekawą sytuację i jest coraz silniejszym rywalem. Wystarczy dobrze rozporządzać ręką i umiejętnie korzystać z akcji i okazji. Jeżeli masz dobrą sytuację i wygrywasz, walczysz o to, by szybko zakończyć grę. Jeżeli sobie nie radzisz, to tak jak Polski Janusz robisz wiele by nikt nie miał od ciebie lepiej. Na cudzej krzywdzie możesz nieco swój los (Widziałem takie rozgrywki).
Ponarzekać?
Polubiłem, ale nie pokochałem, bo to jest udana gra planszowa z niewykorzystanym potencjałem. Tu zabawą, zbyt szybko się ogrywa i potrafi znudzić. Ja popracowałbym nad dodatkiem, który zróżnicuje poziom kart. Sorry, ale darmowy poziom pierwszy ma akcje, która pozwala dobrać wskazany kryształ i tylko tyle. Karty pozostałych poziomów natomiast potrafią się powtarzać. Najciekawszymi kartami są artefakty, które pozwolą podjąć decyzje i wybrać naprawdę potrzebne akcje, które potrafią nawet wywrócić stół w dość wyrównanej rozgrywce.
Lekko uśpił mnie ten tytuł, dość powtarzalnymi akcjami i dość rozchodzonymi ścieżkami zwycięstwa. Wszystko, co robisz, by wygrać, to zbierasz albo kupujesz kryształy. Zatrudniasz wykorzystujesz najemników do pewnych akcji, bądź dalszego zatrudniania czy kupna artefaktów. To nie jest gra, gdzie jeden wygrywa w taki sposób, a inny wygrywa w taki sposób. Kto korzysta dobrze z okazji ten wygrywa.
Na koniec
Łowcy kryształów, to udana gra polskiego autorstwa, nad którą warto by jeszcze raz usiąść. Nie chodzi mi o zrobienie tej gry na nowo. Moim zdaniem ten tytuł jest cięższą grą w wersji Junior, czy „Dla początkujących”. Ja Chciałbym do „Cave-In” dodatek. Tu aż się prosi o nowe kryształy i bardziej zróżnicowane talie kart, czy jeszcze więcej pomysłowych artefaktów. W dobie druku 3D zastanowiłbym się nad wydrukiem klimatycznych totemów, by gra była jeszcze piękniejsza. Nie sądzę, że ta gra nie jest dopracowana, ale ma potencjał, który warto wykorzystać. Sorry, ale ten tytuł jest zbyt fajny, by dać się zmarnować :). Polecam jako gra familijna dla początkujących. Im się spodoba, doświadczonym. Trochę mniej.
