Przewidywany czas czytania to 3 minuty.
Przewidywany czas czytania to 3 minuty.Dzisiaj Wigilia Bożego Narodzenia więc wypadałoby coś napisać o tych świętach. No właśnie – wypadałoby. To będzie słowo klucz w dzisiejszym felietonie. Bo chciałbym dzisiaj klasycznie ponarzekać na to, za czym nie przepadam, a jest związane ze świętami.
Szczególnie skupię się na składaniu życzeń – czyli na zwyczaju, na który patrzę z delikatnym przymrużeniem oka i lekką dezaprobatą. Nie będę oryginalny z tym, do czego się przyczepię, ale chodzi mi oczywiście o sztuczność tej całej szopki.
Składamy sobie życzenia bo wypada. Jest jakaś niepisana reguła mówiąca, że konkretnie tego dnia w roku mamy złożyć życzenia ludziom, którym znamy. I o ile samo życzenie komuś dobrze jest bardzo spoko, to sam obrządek jest nieco żenujący.
Sprawdź też inny felieton – Świąteczny klimat, czy już nie mamy go dość?
Klasykiem już są na siłę składane życzenia na wigiliach klasowych i firmowych. Przebrnięcie przez to wszystko to naprawdę nie lada wyczyn. Każdy chyba borykał się kiedyś z pytaniem: „Co mam mu/jej powiedzieć, żeby było spoko?”.
Naprawdę słaba sytuacja. Jeżeli się z kimś lubimy, to oczywiste jest, że dobrze sobie w życiu życzymy. Nie musimy o tym sobie przypominać raz w roku, bo udowadniamy to tym, jak budujemy relacje z lubianymi przez nas osobami.
I po co to całe zamieszanie? Ceremonię składania sobie życzeń z obowiązku postrzegam jako skrajnie nieautentyczną i zakłamaną. Oczywiście fajnie jest sobie mówić miłe rzeczy, ale jeżeli ta sympatia pochodzi rzeczywiście z głębi serca, to nie ma potrzeby, by czekać z wyrażeniem jej aż do Wigilii Bożego Narodzenia…
No naprawdę, może to ja jestem jakiś dziwny, ale żenują mnie te fałszywe uśmieszki, na siłę wypowiadane komplementy i sztuczny wzajemny entuzjazm uskuteczniany raz w roku bo tak wypada. Ale mówię – może to ze mną coś jest nie tak…
